فانی نه بی سه ر تا قه ده م سرتاپای وجود فانی و نابود نشه
په روانه قه د ناگاته شه م پروانه هرگز به شمع نمی رسه
ئاوایه ریگه ی عاشقان اینگونه است راه عاشقان
جلال ملکشاه در سال 1330 هجری شمسی در روستایمه‌له‌کشا»از توابع شهرستان سنندج دیده به جهان گشود. دوران کودکی ونوجوانی خود را در شهر سنندج سپری کرد و مراحل تحصیل را تا سطح دیپلم در همین شهرگذراند. ازهمان دوران کودکی و نوجوانی به سرودن شعر و نوشتن داستان پرداخته است که البته درابتدا آثارش به زبان فارسی بوده اند.ملکشاه شاعر و نویسنده ای فعال بود و اشعار و مقالاتوی که دیدی منتقدانه داشت در بسیاری از مجلات کشور منتشر شده اند.. از یکی از دوستان شنیدم که مدتیست که کاک جلال عزیز حالشان مساعد نیست که از حضرت دوست خواستار سلامتی این بزرگ مرد ناشناخته هستم و امیدوارم هر چه زودتر سلامتیشان را بدست آورند.
بیوگرافی در ادامه مطلب
یکی از شاه اشعار این استاد گرانمایه را هدیه می کنم به کسی که زمانی نه چندان دور همه کسم بودکه اکنون در فقدان و فراقش حرفی برای گفتن برایم باقی نمانده است و دارم با فراموش کردنش خودم را به تباهی می کشانم.با این شعر مدتهای مدیدی زندگی کرد ام و تا آخرین لحظات زندگی در ذهن و یادم باقی خواهد ماند.
خۆشه‌ویستی»
خۆشه‌ویستی من!
چۆن به‌رایی دا،
چاوه‌کانت وا ببینێ من به ته‌نیایی
خۆ دڵی من کۆتری بن گوێسوانه‌ی چاوه‌که‌ی تۆ بوو!
نه‌تده‌زانی من به بێ تۆ
ڕۆحی نه‌سره‌وتم؟
وه‌ک گوڵی نێو شۆره‌کاتی وه‌رزی بێ باران
زڕ ده‌ژاکێ، سیس ده‌بێ، ده‌مرێ!
سه‌د مه‌خابن من ئه‌وینداری هه‌ژار و تۆ له خۆبایی.
ئێسته سه‌رگه‌ردان.
وا ده‌پێوم کوێره‌ڕێی سه‌ختی ژیانی تووش
توێشه خاڵی، ده‌س به‌تاڵ و قاڵبێکی بێ دڵ و هه‌ستم!
ئیتر ئه‌م تاڵاوه باده‌ش، ئۆقره نابه‌خشێ
من ته‌ژی ده‌ردم
نوقمی هاڵاوی خه‌یاڵم
شاعیرێکی شه‌وگه‌ڕی مه‌ستم
ڕه‌نگه نه‌مناسیته‌وه ئه‌مجاره بمبینی!
به‌فری وه‌رزی خه‌م
دۆڵی دڵمی کردووه جێگه‌ی ڕنووی ماته‌م
ون بووه سیمای لاوه‌تیم، ته‌نیا
تاپۆیه‌ک ماوه.
تاپۆیه‌کی نێو مژێکی خۆڵه‌مێشی خه‌م!
ڕه‌نگه چاره‌نووسی من وابێ
وه‌ک چلۆن ته‌نیا له دایک بووم
هه‌ر به‌ته‌نیاش ڕابوێرم ژین
تازه ئاخر هه‌ر به ته‌نیایی
سه‌ر بنێمه باوه‌شی مه‌رگ و
بایه‌قوش له کاولاشی نێو دڵی خۆمدا
بۆم بخوێنێ ئایه‌تی یاسین
خۆشه‌ویستم! کاتێ من مردم
قه‌د مه‌پرسه چۆن به بێ تۆ ژینم تێپه‌ڕ کرد
ژین نه‌بوو، هه‌ر ساته مه‌رگێ بوو
قه‌ت هه‌واڵی شوێنی مه‌رگ و گۆڕه‌که‌م له که‌س مه‌پرسه،به‌س
من به‌ڵینم برده سه‌ر، په‌یمانه‌که‌م نه‌شکاند
کاتی مه‌رگیش دوا هه‌ناسه‌م هه‌ر به یادی تۆوه هه‌ڵکێشا
دوا وشه‌م هه‌ر ناوی تۆ، هه‌ر ناوی تۆ، هه‌ر ناوه‌که‌ی تۆبوو
حسب الامر یکی از دوستان در ادامه مطلب بصورت تحت الفظی شعررا به فارسی ترجمه کردم؛ هرچند شاید شیرینی وحلاوت سروده از بین برود اما اجابت امری بود.
درباره این سایت